Vorige week woensdag is ons Maltezertje Bowie overleden.
Ons lieve, eigenwijze, enthousiaste vriendje en huisgenootje.
Hij vermagerde en de donderdag daarvoor (pinksterweekend) wees onderzoek uit dat zijn nieren het opgaven. Vol stenen en littekenweefsel. Creatine, ureum en fosfor zo hoog dat het van de schaal liep. En hem van binnenuit vergiftigde. Daarna werd hij iedere dag suffer en at niet meer, maar dronk wel. Toch keek hij helder om zich heen als hij niet sliep.
Op woensdagochtend stonden zijn ogen heel dof en wilde hij geen water meer. Om 11.20 uur overleed hij. Hij is maar 9 jaar geworden. Hier in huis is het verdriet groot.
10 jaar geleden overleed onze vorige Maltezer, Bobbie. Hij was ruim 12 jaar en leed aan leverkanker. Een paar dagen na zijn dood zat ik met de deur naar de gang open te werken in mijn studeerkamer. Mijn blik op het scherm gericht. In mijn ooghoek zag ik Bobbie voorbij komen lopen. Zoals hij zo vaak had gedaan.
Daar moest ik nu aan denken. Bowie heb ik nog niet voorbij zien komen.
Bowie
Bobbie